Andere pen

  Van Eric Min verscheen vorig jaar het boek 'Zwart Licht. Anarchisten in België rond 1900.' Samen met Eric duiken we op vrijdagavond 22 november in de krochten van een door velen vergeten geschiedenis. Een leven zonder God of Gebod. Maar wel kunstenaars en andere creatieve geesten die met het antiautoritaire kennismaken in een Antwerpse kapel, daarbij ook de jonge schrijver Willem Elsschot. Het is de tijd van pioniers die in de groene rand van Brussel communes stichten, en de periode dat de Franse geograaf en veel gelezen anarchist Elisée Reclus naar Brussel verhuist. De tijd dat August Vermeylen een belangrijke kritische tekst schrijft over de vroege Vlaamse beweging, en het literaire tijdschrift Van Nu en Straks bijdragen brengt die anarchisme bekender maken.  In een samenwerking van Peperfabriek en Anarchistisch Collectief Antwerpen.  Er is momenteel geen plaats meer over. Inschrijven voor een reserveplaats bij de lezing kan hier . Voordien is er vegan nasi goreng beschikba

Samen ontdekken we de sporen van o.a. groen anarchistische opvattingen in groepen of bewegingen hun tijdschriften sinds de jaren zestig. We leggen de focus daarbij vooral op West-Europa en Scandinavië. Daarna steken we zelf een nieuw tijdschriftje in elkaar. Het is niet verplicht maar neem indien mogelijk je eigen schaar, lijmstok en oude tijdschriften om in te knippen mee. Begeleiding door Rafa Grinfeld Op zaterdag 9 november, 14-16u Peperfabriek, Breughelstraat 31-33, Antwerpen In de reeks 'Ecologie en anarchisme, wat is dat allemaal?' Een samenwerkingsverband van Peperfabriek en Anarchistisch Collectief Antwerpen.   Ook nog in de Peperfabriek:    1/11 Eco-anarchisme en ecomarxisme, maar wat is het verschil juist?   22/11 Eric Min over vroeg Belgisch anarchisme 6/12 Roger Jacobs over de sociale ecologie van Murray Bookchin

  Tijdens de vorige eeuw ontstond het eco-anarchisme. We gaan na wat de invloeden daarvan geweest zijn in onder meer de anarchistische en ecologische bewegingen. We vergelijken de opvattingen ervan met die van het ecomarxisme (bekende vertegenwoordigers daarvan zijn o.a. wijlen Jaap Kruithof en de Japanse filosoof Kohei Saito). We gaan ook ruimschoots in op wat de sociale ecologie van Murray Bookchin en anderen inhoudt, en ontdekken daar samen de politieke en sociaal theoretische dimensies van. Het gaat hier om een inleiding dus echte voorkennis is niet vereist. Op vrijdagavond 1 november in Peperfabriek, Breughelstaat 31-33 te Antwerpen.   20u15: lezing en powerpoint presentatie door Rafa Grinfeld 21u15: vragen en discussie 22u: mogelijkheid tot napraten aan de bar   In de reeks 'Ecologie en anarchisme, wat is dat allemaal?' Een samenwerkingsverband van Peperfabriek en Anarchistisch Collectief Antwerpen. Later volgen nog in de Peperfabriek: 9/11 Invloeden van ecologie

  Er leeft binnen Vooruit een hardnekkig dogma: dat je alleen een maatschappij politiek kunt veranderen door vaak een beleidspartij te zijn. Vooruit gelooft niet in oppositie, nog minder in grassroots politiek. Politieke educatie laat het liefst over aan mainstream media en klassieke onderwijsvormen. De partij wantrouwt het alternatieve en het zeer linkse of radicaal-progressieve zoveel dat het er zich niet mee in wil laten. In directe actie heeft Vooruit eigenlijk geen interesse. Daarom zie je mensen van de partij steeds minder op straat tijdens betogingen of protestacties, daarom wordt de band tussen Vooruit en de vakbondswereld steeds zwakker. In dit kader moet ook begrepen worden wat Kathleen Van Brempt, lijsttrekker voor Vooruit in Antwerpen, onlangs stelde in een interview met Knack toen het ging over samenwerking met conservatieve politici als Bart De Wever. Van Brempt: "Ik werk in Europa elke dag over de partijgrenzen heen. Met uitsluitend links realiseer je niks, nada, nu

  Of ik een stemadvies wou geven. Schrijven dat we als sociale ecologisten front moeten vormen met Groenen en Sociaaldemocraten. Dat was de vraag die ik van iemand kreeg. Ik moest eens goed nadenken over wat ik hiermee wou. Doorgaans vind ik immers dat al te veel linkse mensen te veel verwachtingen hebben van electoralisme. Meedoen aan verkiezingen doet men niet zomaar en dat vind ik al lang. In specifieke omstandigheden en met een goed uitgebalanceerde campagne en verkiezingsprogramma kan het wel voor me. De sleutel daarvoor ligt in de gemeente, de lokale politieke arena. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik zomaar andere politieke arena's wil opgeven. Ik gruwel van een toxische sfeer in parlementen bijvoorbeeld, en vind dat er veel aan gedaan moet worden om dat soort sfeer in parlementen te vermijden. Ik heb nogal wat kritische bedenkingen bij de Provo beweging uit de jaren zestig, die naar mijn mening te veel vervreemdde van arbeiders en te veel illusies had in de kwaliteiten v

"Hoe kunnen wij een ‘onderhandelingstafel’ opbouwen als Poetin dit niet wil?" Zolang Poetin Russisch president is kan dit enkel door toenemende druk van de Russische bevolking om dit te doen denk ik, al is het niet zeker dat dat helpt. Of doordat Poetin er economisch en ander voordeel in ziet. Ik zie Westerse landen weinig aanstalten maken om dit soort van dynamieken volop te stimuleren, want in die landen is er een vaak rechts beleid, met media die het vooral ondersteunen en weinig doen om iets anders dan de aard van de oorlogsvoering in de verf te zetten als het over Rusland en Oekraïne gaat. Hetgeen niet helpt Russen bewuster te maken over wat er in hun land aan de gang is. En Westerse oorlogsvoering wordt door veel Russen en anderen vooral gepercipieerd als traditionele Westerse agressie, één die niet legitiem is. Die oorlog in Oekraïne kan dus nog lang duren.