Andere pen

Het land waar nog steeds de dictatuur van Assad heerst zit in een complex kluwen van groepen en bewegingen die samenwerken, elkaar bestrijden, etcetera. Ik zag tot nu toe geen revolutie, alleen maar een lange neerwaartse spiraal van geweld met als dieptepunt het gebruik van chemische wapens niet lang geleden dat tot heel veel slachtoffers leidde.  Met hoeveel mensen zijn de revolutionaire krachten, wat is hun ideologische achtergrond en welke kans op slagen hebben ze dat hun revolutie slaagt in een situatie met zoveel wapengeweld? En wie bekampen de revolutionairen dan juist en met wie werken die revolutionairen samen of niet samen? Het blijft allemaal een vage situatie. Er is sowieso weinig voorhanden in deze kwestie van volledig betrouwbaar wetenschappelijk materiaal, dus moeten we het met onderzoeksjournalistiek doen. Aan al diegenen die nu beweren dat er in het land een revolutie aan de gang is zou ik het volgende willen vragen: stel dat iemand de keuze heeft tu...

Ik ben het beu om te horen of lezen dat Occupy niet lang geleden sukses had maar dat er nu niet veel van overblijft. Sociale bewegingen komen en gaan nu eenmaal. So what? Ze hebben hoogtes en laagtes, kennen goede samenwerking of onenigheden en vooral: ze kennen ook opvolgers en zeker als ze kampen met veel repressie. Leg dus daar eens de nadruk op in plaats van de mainstream media na te praten en het te hebben over "het vroegere sukses van Occupy". Na en tijdens Occupy kwamen in Antwerpen en Brussel o.a. de ecologische actiepicknicks, het Common netwerk, de weggeefacties, de acties tegen Monsanto, de studiegroepen, filmavonden en debatten, de grotere nadruk op het met alternatieve economie en do it yourself cultuur bezig zijn,... In andere landen in de wereld is er ook vaak opvolging in de vorm van vanalles en nog wat. Het leven is meer dan een tentenkamp of volksvergadering op een plein. En het actiegegeven is meer dan het opzetten van een Guy Fawkes masker...

Als jonge twintiger werd ik actief in de Anarchistische beweging, voelde me echter er niet in thuis en verliet al snel de scene, die zich in Vlaanderen vooral in Gent en in mindere mate Leuven afspeelde. Ik had te veel interesse in het filosofisch werk van o.a. Erich Fromm, Herbert Marcuse en Michel Foucault om mezelf anarchist te noemen. Ik ging ook voor een doorgedreven pacifisme maar was volop zoekend naar een ideologische niche waar ik me in thuis voelde. Ik heb me in die tijd ook nog heel even tegelijkertijd Anarchist en Marxist genoemd. Ik had echter nog nooit een volledige tekst van Karl Marx gelezen en vond Communistische partijtjes als de PVDA en die van Trotskisten hopeloos dogmatisch. Van Che Guevara en Mao Tse Toeng moest ik niks weten, mijn pacifisme en antistaatsdenken vloekten daar helemaal mee. Midden jaren negentig ontdekte ik volop het werk van Murray Bookchin, al eerder was hij één van die denk(st)ers die me interesse deden krijgen in waar het anarch...

Op de site van Socialisme 21 stelt Roger Jacobs in een tekst genaamd ' Basiseducatie tussen emancipatie en systeembevestiging' : "Zelfverklaarde deskundigen (zoals Theodore Dalrymple in Engeland) schuiven het ‘individuele schuldmodel’ naar voor: werklozen worden niet langer als slachtoffers beschouwd van het normale functioneren van een kapitalistische economie. Voortaan zijn het mensen met gebreken en tekorten (aan competenties, maar ook aan zelfdiscipline en verantwoordelijkheidsgevoel) die ze moeten zien te remediëren, willen ze zich niet schuldig maken aan hun eigen achterstelling." De bekendste fan van Dalrymple in Vlaanderen is jammer genoeg burgemeester van Antwerpen en voorzitter van de partij met de hoogste electorale scores in en buiten Antwerpen. <> André Gantman (N-VA) wil het Centrum voor Gelijke Kansen afschaffen. Tot nu toe vind ik hem allesbehalve een goed rolmodel voor andere mensen van Joodse afkomst. Hopelijk herpakt hij zich wa...