Andere pen

Alle halve finalisten in het WK voetbal zijn Europese ploegen. Latijns-Amerika lag er uit in de kwartfinales. Brazilië en Uruguay verloren hun wedstrijden. Dat is geen toeval. Europa heeft nu eenmaal de strafste voetbalcompetities, zorgt voor de duurste vormen van begeleiding van spelers en kent de meest megalomane afkoopsommen als het over straffe spelers gaat. Daar hoort de Belgische competitie niet bij trouwens, die strafste competities. Ongeveer alle Rode duivels spelen in het buitenland, in landen als Engeland (dat ook halve finalist is), Spanje of Frankrijk. Ze spelen ook bijna allemaal in Europa, al kozen sommigen voor het grote geld dat men in China voor hen neertelde. China, dat voorlopig vrij vruchteloos zijn achterstand op Europa op voetbalgebied probeert in te halen. In hoeverre zijn die Belgen nog wel Belgen als ze niet voor de nationale ploeg spelen? Ze spelen niet in de Belgische voetbalcompetitie en vertoeven weinig in België. Ze zijn evenveel Europeaan als Belg, al zo...

Analyses en nog eens analyses... van de voetbalwedstrijden. Maar weinig of geen analyses van het waarom van de populariteit van het WK voetbal in dit land. Ik doe een poging. 1. Misschien wel het belangrijkste aspect: België heeft een gouden generatie voetballers. Het is de eerste keer sinds mensenheugenis dat de hoop op een Belgische wereldtitel zo groot is. Intussen zit de Belgische ploeg ook in de kwartfinale. Of ze tot in de finale geraken is maar de vraag. Maar vermits ze tegen Brazilië en daarna misschien Frankrijk spelen kan het WK voetbal eigenlijk al niet meer stuk voor de Belgische ploeg. Dat zijn immers wedstrijden die evengoed finales zouden kunnen zijn. 2. Het is spektakel en goedkoop entertainment, zo'n voetbalwedstrijd bekijken. Of je het nu thuis doet of ergens anders op een groot scherm, met al dan niet heel veel volk erbij. Niet alleen de Belgen kijken, ook de niet-Belgen in dit land kijken volop. Het schept een gevoel van verbondenheid over de landsgrenzen he...

Er zijn de laatste tijd binnen de linkerzijde nogal wat discussies over sociaal-economische klasse en huidskleur of ras (*). Daarbij gaat men op zoek naar een onderdrukte kracht die los kan komen van haar onderdrukt zijn, een onderdrukte categorie van mensen. Maar hoe erger de klimaatcrisis wordt, hoe meer we onszelf als mensheid in een benepen positie werken. De klimaatcrisis overstijgt categorieën van klasse en huidskleur en heeft een effect op iedereen, al zijn het vooral vaak de armen die er het gelag voor moeten betalen. Armoede is wereldwijd, en heeft zeker veel met huidskleur en het vroegere kolonialisme te maken. Maar sociale verandering komt niet alleen vanuit de lagere klassen op deze planeet, ze komt vooral vanuit iedereen die zichzelf als slachtoffer of potentieel slachtoffer van een industrieel kapitalistische maatschappij ziet en de onrechtvaardige of anderszins slechte situaties die deze maatschappij voortbrengt. (*) Zie o.a. De witte navel van Marian Donner.