Andere pen

Het verwondert me soms hoe praktisch Belgen willen zijn. Ze produceren maar op, van de meest nuttige gebruiksvoorwerpen tot de meest nutteloze gadgets. De omzetting in de praktijk is vaak de maatstaf van de dingen voor de Belg. Als hij of zij een boek vasthoudt is het vaak een kookboek en er is bijna geen Belg die het belang van technische handboeken zal relativeren. Als ik een Belg zie lopen met een boek in de hand bedenk ik dat het misschien wel is om het terug naar de bibliotheek te brengen, waar het opnieuw in de rekken kan gezet worden. Boeken drukken, verkopen en uitlenen is belangrijker in Belgenland dan ze lezen. Wie veel boeken leest kan ze ook maar best schrijven, als je geen inkomen verwerft uit het vaak boeken lezen, waar dient het dan voor vragen Belgen zich af. Wie veel leest zonder een job te hebben is immers misschien wel een profiteur. Als je solliciteert voor een job kan je maar best veel skills aan de dag leggen, en dat ook zeker vermelden in je Curriculum vitae. ...

Vanavond betoogden 350 mensen aan het Antwerpse stadhuis tegen het asociale beleid van het nieuwe stadsbestuur. Tot de actie werd er door o.a. de ACOD en het Collectief in de Wachtrij opgeroepen. Hier de tekst die ik bracht: Antwerpse OCMW-voorzitter Liesbeth Homans (N-VA) wil leefloners verplicht aan het werk zetten als tegenprestatie voor hun uitkering. Homans haalt inspiratie uit Nederland. Nederlanders die een bijstandsuitkering krijgen, moeten volgend jaar gedurende een of meerdere dagen per week een tegenprestatie leveren, bijvoorbeeld het proper maken van de straten. Het is daar sowieso al een tijdje moeilijker dan vroeger om aan een uitkering te geraken zonder arbeidsprestaties te leveren en die aan te tonen. Vlaanderen zet te weinig in op activering, klinkt het bij beleidsmakers. Voor zelfactivering is er sowieso nog weinig ruimte in Antwerpen, of het nu om leefloners of stempelaars gaat. In Antwerpen worden leefloners nu al ingezet om klusjes op te knappen. ‘Maar w...

Het land waar nog steeds de dictatuur van Assad heerst zit in een complex kluwen van groepen en bewegingen die samenwerken, elkaar bestrijden, etcetera. Ik zag tot nu toe geen revolutie, alleen maar een lange neerwaartse spiraal van geweld met als dieptepunt het gebruik van chemische wapens niet lang geleden dat tot heel veel slachtoffers leidde.  Met hoeveel mensen zijn de revolutionaire krachten, wat is hun ideologische achtergrond en welke kans op slagen hebben ze dat hun revolutie slaagt in een situatie met zoveel wapengeweld? En wie bekampen de revolutionairen dan juist en met wie werken die revolutionairen samen of niet samen? Het blijft allemaal een vage situatie. Er is sowieso weinig voorhanden in deze kwestie van volledig betrouwbaar wetenschappelijk materiaal, dus moeten we het met onderzoeksjournalistiek doen. Aan al diegenen die nu beweren dat er in het land een revolutie aan de gang is zou ik het volgende willen vragen: stel dat iemand de keuze heeft tu...

Ik ben het beu om te horen of lezen dat Occupy niet lang geleden sukses had maar dat er nu niet veel van overblijft. Sociale bewegingen komen en gaan nu eenmaal. So what? Ze hebben hoogtes en laagtes, kennen goede samenwerking of onenigheden en vooral: ze kennen ook opvolgers en zeker als ze kampen met veel repressie. Leg dus daar eens de nadruk op in plaats van de mainstream media na te praten en het te hebben over "het vroegere sukses van Occupy". Na en tijdens Occupy kwamen in Antwerpen en Brussel o.a. de ecologische actiepicknicks, het Common netwerk, de weggeefacties, de acties tegen Monsanto, de studiegroepen, filmavonden en debatten, de grotere nadruk op het met alternatieve economie en do it yourself cultuur bezig zijn,... In andere landen in de wereld is er ook vaak opvolging in de vorm van vanalles en nog wat. Het leven is meer dan een tentenkamp of volksvergadering op een plein. En het actiegegeven is meer dan het opzetten van een Guy Fawkes masker...

Als jonge twintiger werd ik actief in de Anarchistische beweging, voelde me echter er niet in thuis en verliet al snel de scene, die zich in Vlaanderen vooral in Gent en in mindere mate Leuven afspeelde. Ik had te veel interesse in het filosofisch werk van o.a. Erich Fromm, Herbert Marcuse en Michel Foucault om mezelf anarchist te noemen. Ik ging ook voor een doorgedreven pacifisme maar was volop zoekend naar een ideologische niche waar ik me in thuis voelde. Ik heb me in die tijd ook nog heel even tegelijkertijd Anarchist en Marxist genoemd. Ik had echter nog nooit een volledige tekst van Karl Marx gelezen en vond Communistische partijtjes als de PVDA en die van Trotskisten hopeloos dogmatisch. Van Che Guevara en Mao Tse Toeng moest ik niks weten, mijn pacifisme en antistaatsdenken vloekten daar helemaal mee. Midden jaren negentig ontdekte ik volop het werk van Murray Bookchin, al eerder was hij één van die denk(st)ers die me interesse deden krijgen in waar het anarch...

Op de site van Socialisme 21 stelt Roger Jacobs in een tekst genaamd ' Basiseducatie tussen emancipatie en systeembevestiging' : "Zelfverklaarde deskundigen (zoals Theodore Dalrymple in Engeland) schuiven het ‘individuele schuldmodel’ naar voor: werklozen worden niet langer als slachtoffers beschouwd van het normale functioneren van een kapitalistische economie. Voortaan zijn het mensen met gebreken en tekorten (aan competenties, maar ook aan zelfdiscipline en verantwoordelijkheidsgevoel) die ze moeten zien te remediëren, willen ze zich niet schuldig maken aan hun eigen achterstelling." De bekendste fan van Dalrymple in Vlaanderen is jammer genoeg burgemeester van Antwerpen en voorzitter van de partij met de hoogste electorale scores in en buiten Antwerpen. <> André Gantman (N-VA) wil het Centrum voor Gelijke Kansen afschaffen. Tot nu toe vind ik hem allesbehalve een goed rolmodel voor andere mensen van Joodse afkomst. Hopelijk herpakt hij zich wa...

Met zijn nieuwe kiescampagne zet de PVDA opnieuw een groot deel van links in de schaduw, links vooral in de zin van anti-kapitalistisch, zoals ook vroeger links dacht over het kapitalisme dus, of op zijn minst toch sterk in die richting gaande, dus niet centrum-links. .. Libertaire socialisten en radencommunisten bijvoorbeeld hebben om allerlei redenen niet de neiging om aan parlementsverkiezingen deel te nemen. De PVDA ziet d at anders. Vinden jullie het een goed idee dat de PVDA volgend jaar aan de parlementsverkiezingen deelneemt? Die kiescampagne zal veel geld kosten en nogal wat tijdsbesteding en energie vergen. Indien de campagne mislukt en de PVDA weinig of geen verkozenen behaalt zal er veel daarvan verloren moeite zijn geweest, moeite die ook gestoken had kunnen worden in het proberen te versterken van lokale democratie in veel gemeenten, het ijveren voor hogere inkomens voor gemeenteraadsleden in de kleine steden om het onevenwicht in vergelijking met de inkom...