De rooskleurige toekomst van de Pvda+, een illusie?
De Pvda+ behaalde in juni bijna 2% van de stemmen in de provincie Antwerpen. Waar de beweging voor stond, het was vele kiezers onduidelijk. De Pvda was in een heroriënteringsfase en had daar veel Trotskisten en andere Marxisten bij betrokken. De partij bleef wat onduidelijk over hoe ze tegen het eigen verleden aankeek, maar veel mensen waren blij dat de Pvda als partij eindelijk gebroken had met maoïsme en stalinisme.
De ontgoocheling in Groen! en sp.a was bij veel Pvda+ kiezers groot. Waar rechtstreekse concurrent Groen! er eerder op achteruit leek te gaan dan vooruit, en de sp.a-top de eigen linkervleugel bleef schofferen, was er in de Pvda een lichte vooruitgang merkbaar. De nieuwe voorzitter, Peter Mertens, bracht de partij op een koers die velen tot voor kort niet mogelijk hadden geacht. De partij deed er veel aan om niet meer als wereldvreemd over te komen, er werd daarbij regelmatig verwezen naar de evolutie van de Nederlandse SP.
Die SP was ooit een maoïstische partij maar zocht later een middenweg tussen radicaal socialisme en sociaal-democratie. Eens dat de kiezers dit duidelijk werd begon de partij meer en meer stemmen binnen te rijven. Pvda-voorzitter Mertens wou de strategie van de SP niet kopiëren maar er zich wel door laten inspireren. “Doe de rijken de crisis betalen”, als er een partij was die het andersglobalisme in een concreet partijprogramma kon vertalen dat veel kiezers aantrok, dan was het wel de Pvda.
Naast onder andere de onduidelijkheid over waar de Pvda+ voor stond qua ideologie was er nog een reden voor de vele stemmen die het in Antwerpen kreeg bij de voorbije verkiezingen : men benadrukte meermaals bij de Pvda dat men in de provincie Antwerpen een zetel kon behalen bij de verkiezingen in juni. Velen begonnen er allemaal in te geloven, maar mij stootte dat af die illusie.
Illusies bij links kunnen behoorlijk wat spektakel teweegbrengen. In de jaren dertig werd links deels groot op de creatie van een illusie : dat er een veel betere toekomst in het verschiet lag. Er kwam zelfs een revolutie in Spanje aan te pas, zo invloedrijk werd links.
Maar daarna kwam de beenharde ontnuchtering : de gewapende strijd escaleerde in een burgeroorlog, en het verraad van de Stalinisten aan de revolutie in Spanje bereikte daarbij een triest dieptepunt toen ze libertaire syndicalisten en marxisten gewapend begonnen te bestrijden. De overwinning van het fascisme liet niet lang op zich wachten, er was helemaal geen sprake meer van mensenrechten en de door fascisten uitgevoerde folteringen waren gruwelijk, in een tot in de jaren zeventig aanhoudende dictatuur.
De ontgoocheling in Groen! en sp.a was bij veel Pvda+ kiezers groot. Waar rechtstreekse concurrent Groen! er eerder op achteruit leek te gaan dan vooruit, en de sp.a-top de eigen linkervleugel bleef schofferen, was er in de Pvda een lichte vooruitgang merkbaar. De nieuwe voorzitter, Peter Mertens, bracht de partij op een koers die velen tot voor kort niet mogelijk hadden geacht. De partij deed er veel aan om niet meer als wereldvreemd over te komen, er werd daarbij regelmatig verwezen naar de evolutie van de Nederlandse SP.
Die SP was ooit een maoïstische partij maar zocht later een middenweg tussen radicaal socialisme en sociaal-democratie. Eens dat de kiezers dit duidelijk werd begon de partij meer en meer stemmen binnen te rijven. Pvda-voorzitter Mertens wou de strategie van de SP niet kopiëren maar er zich wel door laten inspireren. “Doe de rijken de crisis betalen”, als er een partij was die het andersglobalisme in een concreet partijprogramma kon vertalen dat veel kiezers aantrok, dan was het wel de Pvda.
Naast onder andere de onduidelijkheid over waar de Pvda+ voor stond qua ideologie was er nog een reden voor de vele stemmen die het in Antwerpen kreeg bij de voorbije verkiezingen : men benadrukte meermaals bij de Pvda dat men in de provincie Antwerpen een zetel kon behalen bij de verkiezingen in juni. Velen begonnen er allemaal in te geloven, maar mij stootte dat af die illusie.
Illusies bij links kunnen behoorlijk wat spektakel teweegbrengen. In de jaren dertig werd links deels groot op de creatie van een illusie : dat er een veel betere toekomst in het verschiet lag. Er kwam zelfs een revolutie in Spanje aan te pas, zo invloedrijk werd links.
Maar daarna kwam de beenharde ontnuchtering : de gewapende strijd escaleerde in een burgeroorlog, en het verraad van de Stalinisten aan de revolutie in Spanje bereikte daarbij een triest dieptepunt toen ze libertaire syndicalisten en marxisten gewapend begonnen te bestrijden. De overwinning van het fascisme liet niet lang op zich wachten, er was helemaal geen sprake meer van mensenrechten en de door fascisten uitgevoerde folteringen waren gruwelijk, in een tot in de jaren zeventig aanhoudende dictatuur.
