China
50% van de inwoners van China behoren intussen tot de middenklasse van het land. De verwachting is dat tegen 2030 het aantal kan groeien tot 80% van de bevolking. 2 tot 3% van de mensen in China zijn superrijk. Je kan je afvragen wat de Chinese Communistische partij nog gemeen heeft met 19de eeuws communisme. Het land stevent niet af op een proletarische meerderheid, zoals Marx dacht dat er zou gebeuren door de grote uitbuiting van het proletariaat in landen. China stevent af op het hebben van een supergrote middenklasse. Er is geen dictatuur van het proletariaat, zoals Marx en Engels wensten, er is een dictatuur van de éénpartijstaat.
Marx en Engels verdedigden het democratische model van de Commune van Parijs (1971). Wat het Chinese regime denkt van democratie en lokale democratie? We zien het als we naar de repressie van de protesten voor democratie in Hongkong kijken. Ok, China heeft de armoede bijna weggewerkt in eigen land. In andere landen heeft het echter bijgedragen tot de versterking van het marktkapitalisme door grote bedrijven op te kopen. Het heeft zelfs Piraeus, de zeer grote haven van Athene, in handen. Ok, China heeft de rol van godsdienst klein gehouden. Dat werd echter soms op zeer hardhandige wijze afgedwongen. Kijk maar naar wat men doet met de islamitische Oeigoeren in China. Die plaatst men volop in heropvoedingskampen. Ok, atheïsme speelt een vrij grote rol in China, cultureel traditionalisme echter ook.
Waar de Chinese Communistische partij mee bezig is lijkt weinig op het tegen culturele tradities agerende 19de eeuws communisme, ook al heeft autoritair staatsdenken een stevige stempel gedrukt op China, niet in het minst door de rol van de Chinese Communistische partij. Maar een communistische denker als Karl Marx ging er van uit dat de staat zou afsterven na de 'dictatuur van het proletariaat', van een afsterving van de staat is er in China net zo min sprake als van een proletariaat dat een grote rol speelt in het land. Die grote rol zou het Chinese proletariaat enkel kunnen waarmaken als er ook vrijheid van meningsuiting komt in China. Maar de Chinese maatschappij is door onder andere de ontwikkeling van nieuwe technologie steeds meer een controlemaatschappij geworden, waarin er weinig tot geen ruimte is voor echt dissidente stemmen.
