Na elf september

Bijna 20 jaar na de 11 september aanslagen in New York blijf ik met een wrang gevoel zitten. Criminele terroristen drukten meteen mee hun stempel op de nieuwe eeuw maar wat hebben we er aan gedaan om dat tegen te gaan? Te weinig. Men hoopte de boel te kunnen stoppen met repressie maar het was ijdele hoop. Aan preventie hiervan werd intussen minder gedaan dan aan repressie. Terreur, staatsterreur en oorlog drukten internationaal opnieuw mee hun stempel op het begin van een eeuw. We bleven in Europa gelukkig wel van veel geweld in deze zin gespaard, het geweld hier tijdens de eerste 20 jaar van deze eeuw was niet vergelijkbaar met het geweld tijdens de eerste 20 jaar van de vorige eeuw.
Er werden parallellen gezien en getrokken tussen het geweld van extreemrechts in Europa en dat van groepen als IS/Daesh en Al Qaida. 

Er werd verwezen naar de reactionaire elementen in beide fenomenen. Maar er zijn ook de verschillen. Verschillen die mee duidelijk maken waarom Europees extreemrechts en met de Koran zwaaiende terroristen elkaar helemaal niet kunnen luchten. Terwijl extreemrechts in Europa zichzelf sterker poogt te maken door racisme te versterken, mikt het andere kamp op het rekruteren van mensen die zichzelf eerder als slachtoffers van racisme, achterstelling en discriminatie willen zien. Terwijl Europees extreemrechts veelal neigt naar het rechts-christelijke, of desnoods soms rechts-paganistische, denken maar ook volop mikt op niet-religieuze mensen, mikt het andere kamp op mensen die graag de Koran lezen. Men kan parallellen zien tussen de kampen, maar het blijven eerder twee gescheiden werelden die elkaar op verschillende manieren kunnen versterken.

Popular posts from this blog

Oekraïne, een jaar later (4)

Het belang van de hoofddoekenkwestie

Oekraïne, een jaar later (2)