De kleine oorlog 'on drug abusers' in Antwerpen
Antwerps N-VA-voorzitter Fons Duchateau noemde alcoholverslaving eerder dit jaar een ziekte, dit naar aanleiding van een verslaving van een bekende partijgenoot van hem. Eerder dan een ziekte is alcoholverslaving echter een groot sociaal en psychologisch probleem, en deels ook het gevolg van verwarrende sociale interacties en allerlei onderdrukkingsmechanismen. Er bestaat bijvoorbeeld geen medicatie tegen alcoholisme, geen wonderpil die het probleem op kan lossen. Het zou ook onzinnig zijn om naar medicatie die het probleem op kan lossen op zoek te gaan. De impact van genetische aanleg ervoor is bijvoorbeeld op zijn minst betwistbaar.
Sinds enkele jaren is Fons Duchateau ook OCMW-voorzitter en schepen voor sociale zaken, wonen, diversiteit, inburgering en samenlevingsopbouw in Antwerpen. Daar valt heel wat over te zeggen, echter niet veel goeds vrees ik. In bijna al die gebieden zijn er heel wat problemen in de stad aan de Schelde, van wooncrisis tot veel kinderarmoede. In dat soort sociaal (lees asociaal) klimaat wordt de kans op verslavingen enkel maar groter. Wat men de 'war on drugs' noemt, waar de N-VA zo'n groot voorstander van is in Antwerpen, wordt dan eerder deels een kleine oorlog 'on drug abusers'. De weinig zoden aan de dijk zettende repressieve (en dus niet preventieve) aanpak van illegale drugsverkoop en drugsmisbruik heeft grote nadelen: niet alleen de dealers maar ook de drugsmisbruikers betalen het gelag ervoor. De echte oorzaken van een verslavingsproblematiek worden daarbij regelmatig onder de mat geveegd, door het een ziekte te noemen bijvoorbeeld.
Alcohol- en andere drugsverslaving is een groot individueel en collectief probleem, dat gemakkelijk kan terugkeren tot lang na het kwijtraken ervan. Maar dat het een echte ziekte is, daar valt wel wat op af te dingen. Bij N-VA Antwerpen heeft men een nogal aparte en weinig geïnformeerde kijk op verslaving en welzijnswerk, die kijk is deels geïnspireerd door de ideeën van de reactionaire Britse psychiater Theodore Dalrymple, een man die heel wat nadruk legt op de persoonlijke verantwoordelijkheid van een verslaafd persoon en daarmee ook sociale en structurele oorzaken van een verslavingsproblematiek onder de mat veegt.
Sinds enkele jaren is Fons Duchateau ook OCMW-voorzitter en schepen voor sociale zaken, wonen, diversiteit, inburgering en samenlevingsopbouw in Antwerpen. Daar valt heel wat over te zeggen, echter niet veel goeds vrees ik. In bijna al die gebieden zijn er heel wat problemen in de stad aan de Schelde, van wooncrisis tot veel kinderarmoede. In dat soort sociaal (lees asociaal) klimaat wordt de kans op verslavingen enkel maar groter. Wat men de 'war on drugs' noemt, waar de N-VA zo'n groot voorstander van is in Antwerpen, wordt dan eerder deels een kleine oorlog 'on drug abusers'. De weinig zoden aan de dijk zettende repressieve (en dus niet preventieve) aanpak van illegale drugsverkoop en drugsmisbruik heeft grote nadelen: niet alleen de dealers maar ook de drugsmisbruikers betalen het gelag ervoor. De echte oorzaken van een verslavingsproblematiek worden daarbij regelmatig onder de mat geveegd, door het een ziekte te noemen bijvoorbeeld.
Alcohol- en andere drugsverslaving is een groot individueel en collectief probleem, dat gemakkelijk kan terugkeren tot lang na het kwijtraken ervan. Maar dat het een echte ziekte is, daar valt wel wat op af te dingen. Bij N-VA Antwerpen heeft men een nogal aparte en weinig geïnformeerde kijk op verslaving en welzijnswerk, die kijk is deels geïnspireerd door de ideeën van de reactionaire Britse psychiater Theodore Dalrymple, een man die heel wat nadruk legt op de persoonlijke verantwoordelijkheid van een verslaafd persoon en daarmee ook sociale en structurele oorzaken van een verslavingsproblematiek onder de mat veegt.
