Narcisme en terreur: macht en onmacht van de media
Geven we terroristen te veel media aandacht? Ja, het is zo, over het algemeen wel. Neem nu Anders Behring Breivik, de ultrarechtse activist die in 2011 talloze Noren de dood injaagde. Zijn narcisme kreeg geen knauw, zijn terreurdaden waren wereldnieuws. Waarom? Omdat zijn daden verschrikkelijk waren. Activisme dat constructief is krijgt veel minder aandacht van de media. Is dat terecht? Nee.
Of neem de terroristen van IS. Ook hun narcisme krijgt geen knauw. Er is tijdens de voorbije jaren enorm veel aandacht geweest voor hun organisatie, nog veel meer dan voor de partij van Donald Trump zelfs. Misschien is dat wel omdat het narcisme van Trump zo overduidelijk is, of omdat de daden van IS manifest verschrikkelijk zijn en bijna heel de wereld het daar over eens is. Trump is zelfs zo manifest narcistisch dat hij het nodig vond voor de VS om een grote wapendeal met Saoedi-Arabië te sluiten, en wereldaandacht te krijgen door een bezoek te brengen aan het land zelf, samen met Iran is Saoedi-Arabië misschien wel het bekendste land van dit moment met een moslimfundamentalistisch regime.
Media plaatsen vaak een focus op geweld, het levert duidelijke beelden op en media werken steeds meer met communicatie in de vorm van beelden. Zeker bij mainstream media is het beeld koning, geweld levert straffe beelden op maar diepgravende onderzoeksjournalistiek niet. Media zouden best op een andere manier omgaan met het in beeld brengen van geweld, het is immers zeker niet altijd het tonen van geweld dat meer duidelijkheid schept over hoe de wereld er aan toe is. Bovendien: welk geweld tonen we? We tonen bijvoorbeeld veel minder het geweld van armoede in de wereld dan officieel terreurgeweld. Dat kan bij de ontvangers van mediacommunicatie leiden tot het verkeerd inschatten van hoe geweld in de wereld zichzelf over het algemeen manifesteert. We tonen ook meer het geweld van individuele of in kleine groep opererende terroristen dan het geweld van staatslegers. Herinnert er iemand van jullie zich bijvoorbeeld beelden van het geweld van Saoedi-Arabië in Jemen? Ik met moeite, en jij?
Of neem de terroristen van IS. Ook hun narcisme krijgt geen knauw. Er is tijdens de voorbije jaren enorm veel aandacht geweest voor hun organisatie, nog veel meer dan voor de partij van Donald Trump zelfs. Misschien is dat wel omdat het narcisme van Trump zo overduidelijk is, of omdat de daden van IS manifest verschrikkelijk zijn en bijna heel de wereld het daar over eens is. Trump is zelfs zo manifest narcistisch dat hij het nodig vond voor de VS om een grote wapendeal met Saoedi-Arabië te sluiten, en wereldaandacht te krijgen door een bezoek te brengen aan het land zelf, samen met Iran is Saoedi-Arabië misschien wel het bekendste land van dit moment met een moslimfundamentalistisch regime.
Media plaatsen vaak een focus op geweld, het levert duidelijke beelden op en media werken steeds meer met communicatie in de vorm van beelden. Zeker bij mainstream media is het beeld koning, geweld levert straffe beelden op maar diepgravende onderzoeksjournalistiek niet. Media zouden best op een andere manier omgaan met het in beeld brengen van geweld, het is immers zeker niet altijd het tonen van geweld dat meer duidelijkheid schept over hoe de wereld er aan toe is. Bovendien: welk geweld tonen we? We tonen bijvoorbeeld veel minder het geweld van armoede in de wereld dan officieel terreurgeweld. Dat kan bij de ontvangers van mediacommunicatie leiden tot het verkeerd inschatten van hoe geweld in de wereld zichzelf over het algemeen manifesteert. We tonen ook meer het geweld van individuele of in kleine groep opererende terroristen dan het geweld van staatslegers. Herinnert er iemand van jullie zich bijvoorbeeld beelden van het geweld van Saoedi-Arabië in Jemen? Ik met moeite, en jij?
