Het andere nieuws (3)
Ik had het niet vermoed, maar in de media is er intussen heel veel over Oxfam verschenen. In de media ontstaat nu wel het beeld van Oxfam als 1 grote organisatie met verschillende onderdelen. Dat is echter niet het geval. Het zijn eerder allemaal verschillende organisaties die binnen 1 koepel samenwerken. In Vlaanderen zijn er bijvoorbeeld Oxfam solidariteit en Oxfam wereldwinkels en eigenlijk zijn dat twee verschillende, apart werkende organisaties.
<>
Het VB trekt zichzelf op gang naar de volgende verkiezingen toe. Het wil zichzelf daarbij profileren als voorstander van een sterke sociale zekerheid. Dat gebeurt in navolging van de N-VA. Het is wat al te gemakkelijk om jezelf als sociaal-economisch links en voorstander van een sterke sociale zekerheid te willen profileren, maar intussen volop de macht van de vakbonden te willen breken. Het zijn immers vooral die vakbonden die de sociale zekerheid in dit land rechthouden. En sociaal-economisch links voor de Vlamingen maar niet of nauwelijks voor de rest van de wereldbevolking? Wat is daar dan wel sociaal-economisch links aan?
<>
Het is 50 jaar na 1968 en dan komen de gebeurtenissen van mei 68 meer in beeld. Zo staat er op de website van De Wereld Morgen een reeks artikelen waar Thomas Decreus aan begonnen is. Ik mis voorlopig nog wat over de impact van de tegencultuur uit de jaren 60 op de gebeurtenissen. Of over de impact van de babyboomgeneratie en het ontstaan van een grote alternatieve jongerencultuur. Of over de impact van filosofen als Cornelius Castoriadis, Albert Camus, Simone de Beauvoir, ... Of wat met de impact van avant-garde kunstenaars? Van André Breton, Léo Ferré en anderen? Hoe groot of klein was daar de impact van? Iets minder dan 100 jaar tevoren was er de Commune van Parijs. Bleef er nog veel over van dat oude revolutionair elan in Parijs? Of was het toch vooral een heel nieuwe beweging die doorbrak? Hopelijk komt er bij het terugblikken op mei '68 ook wat meer op de voorgrond over de rol van vrouwen in het fenomeen. In Frankrijk speelden romanschrijfsters als Simone de Beauvoir, Marguerite Duras of Monique Wittig zeker een rol in '68, ze maakten het feminisme meer populair in de Franse maatschappij. Ook de Franse Anarchistische beweging speelde in '68 een belangrijke rol, naast een deel van de Communisten.
Op 8 maart vinden er in Antwerpen en Gent protestacties plaats die getrokken worden door de feministische Rosa campagne, daarin wordt verwezen naar de historische rol die vrouwen als Rosa Luxemburge en Rosa Parks speelden. De campagne heeft nauwe links met de trotskistische partij LSP. Op de website van de campagne wordt verdedigd waarom men graag verwijst naar de beginperiode van de Sovjetunie. "Hoewel we uiteraard lessen moeten trekken uit de bureaucratische en dictatoriale degeneratie – alsook de teruggang van de vrouwenrechten – onder het stalinisme, moeten we vaststellen dat geen enkele samenleving zoveel stappen vooruit heeft genomen op vlak van vrouwenemancipatie.
In de eerste jaren na de revolutie werd enorme vooruitgang geboekt, niet enkel op vlak van de wetgeving gelijkheid man-vrouw, de mogelijkheid tot echtscheiding, abortusrecht, de strikte verdeling van kerk en staat, maar ook wat de ontwikkeling van een regelgeving ter bescherming van het moederschap op de werkvloer de betreft, maatregelen waar wij in België en elders nu nog vaak genoeg voor moeten strijden. De diensten die vrouwen toestaan zich te onderwijzen, hun talenten te ontwikkelen en zich bezig te houden met het beheer van de maatschappij werden eveneens tot stand gebracht, ondanks de moeilijke context van een samenleving die kampte met een economische achterstand en vernield was door de oorlog.
De arbeidsdemocratie, die het mogelijk maakte de hele bevolking, inbegrepen de vrouwen, te betrekken in het besluitvormingsproces voor belangrijke beslissingen voor de bevolking, is een noodzaak voor de ontwikkeling van een alternatief systeem op het kapitalisme."
In de Sovjetunie werd die arbeidsdemocratie al snel afgeschaft, onder de leiding van Lenin al werd bijvoorbeeld de vrijheid van meningsuiting afgeschaft. Voor dissidentie was er weinig ruimte, zelfs voor linkse, democratische of Anarchistische dissidentie. Ook op het vlak van feminisme ging er in de Sovjetunie behoorlijk wat mis. Zie bv. de tekst 'Vergeten Vrouwen Van De Russische Revolutie' die Thom Holterman vorig jaar schreef.
<>
Het gaat er dan toch niet zo gezapig aan toe in Gent als ik eerst dacht. 150 mensen ('krakers en anarchisten') betoogden donderdag in de Gentse binnenstad. Dat las ik op de website van Het Nieuwsblad. De betogers lijken het stadsdebat over een pand kraken in Gent of andere steden te willen openbreken.
<>
Het VB trekt zichzelf op gang naar de volgende verkiezingen toe. Het wil zichzelf daarbij profileren als voorstander van een sterke sociale zekerheid. Dat gebeurt in navolging van de N-VA. Het is wat al te gemakkelijk om jezelf als sociaal-economisch links en voorstander van een sterke sociale zekerheid te willen profileren, maar intussen volop de macht van de vakbonden te willen breken. Het zijn immers vooral die vakbonden die de sociale zekerheid in dit land rechthouden. En sociaal-economisch links voor de Vlamingen maar niet of nauwelijks voor de rest van de wereldbevolking? Wat is daar dan wel sociaal-economisch links aan?
<>
Het is 50 jaar na 1968 en dan komen de gebeurtenissen van mei 68 meer in beeld. Zo staat er op de website van De Wereld Morgen een reeks artikelen waar Thomas Decreus aan begonnen is. Ik mis voorlopig nog wat over de impact van de tegencultuur uit de jaren 60 op de gebeurtenissen. Of over de impact van de babyboomgeneratie en het ontstaan van een grote alternatieve jongerencultuur. Of over de impact van filosofen als Cornelius Castoriadis, Albert Camus, Simone de Beauvoir, ... Of wat met de impact van avant-garde kunstenaars? Van André Breton, Léo Ferré en anderen? Hoe groot of klein was daar de impact van? Iets minder dan 100 jaar tevoren was er de Commune van Parijs. Bleef er nog veel over van dat oude revolutionair elan in Parijs? Of was het toch vooral een heel nieuwe beweging die doorbrak? Hopelijk komt er bij het terugblikken op mei '68 ook wat meer op de voorgrond over de rol van vrouwen in het fenomeen. In Frankrijk speelden romanschrijfsters als Simone de Beauvoir, Marguerite Duras of Monique Wittig zeker een rol in '68, ze maakten het feminisme meer populair in de Franse maatschappij. Ook de Franse Anarchistische beweging speelde in '68 een belangrijke rol, naast een deel van de Communisten.
Op 8 maart vinden er in Antwerpen en Gent protestacties plaats die getrokken worden door de feministische Rosa campagne, daarin wordt verwezen naar de historische rol die vrouwen als Rosa Luxemburge en Rosa Parks speelden. De campagne heeft nauwe links met de trotskistische partij LSP. Op de website van de campagne wordt verdedigd waarom men graag verwijst naar de beginperiode van de Sovjetunie. "Hoewel we uiteraard lessen moeten trekken uit de bureaucratische en dictatoriale degeneratie – alsook de teruggang van de vrouwenrechten – onder het stalinisme, moeten we vaststellen dat geen enkele samenleving zoveel stappen vooruit heeft genomen op vlak van vrouwenemancipatie.
In de eerste jaren na de revolutie werd enorme vooruitgang geboekt, niet enkel op vlak van de wetgeving gelijkheid man-vrouw, de mogelijkheid tot echtscheiding, abortusrecht, de strikte verdeling van kerk en staat, maar ook wat de ontwikkeling van een regelgeving ter bescherming van het moederschap op de werkvloer de betreft, maatregelen waar wij in België en elders nu nog vaak genoeg voor moeten strijden. De diensten die vrouwen toestaan zich te onderwijzen, hun talenten te ontwikkelen en zich bezig te houden met het beheer van de maatschappij werden eveneens tot stand gebracht, ondanks de moeilijke context van een samenleving die kampte met een economische achterstand en vernield was door de oorlog.
De arbeidsdemocratie, die het mogelijk maakte de hele bevolking, inbegrepen de vrouwen, te betrekken in het besluitvormingsproces voor belangrijke beslissingen voor de bevolking, is een noodzaak voor de ontwikkeling van een alternatief systeem op het kapitalisme."
In de Sovjetunie werd die arbeidsdemocratie al snel afgeschaft, onder de leiding van Lenin al werd bijvoorbeeld de vrijheid van meningsuiting afgeschaft. Voor dissidentie was er weinig ruimte, zelfs voor linkse, democratische of Anarchistische dissidentie. Ook op het vlak van feminisme ging er in de Sovjetunie behoorlijk wat mis. Zie bv. de tekst 'Vergeten Vrouwen Van De Russische Revolutie' die Thom Holterman vorig jaar schreef.
<>
Het gaat er dan toch niet zo gezapig aan toe in Gent als ik eerst dacht. 150 mensen ('krakers en anarchisten') betoogden donderdag in de Gentse binnenstad. Dat las ik op de website van Het Nieuwsblad. De betogers lijken het stadsdebat over een pand kraken in Gent of andere steden te willen openbreken.
