Het andere nieuws (7)
Een nieuwe peiling geeft aan dat rechts nog altijd de wind in de zeilen heeft in Vlaanderen. Ik geloof echter niet zo in de waarde van die peilingen. De laatste rechte lijn naar de verkiezingen bepaalt bijna altijd veel. En de volgende parlementsverkiezingen zijn nog meer dan een jaar van ons verwijderd. Groen zou wat aan terrein verliezen tegenover vorige peilingen, en sp.a zou wat aan terrein winnen. Het verschil tussen Groen en sp.a in opvattingen is echter zo klein dat men er gemakkelijk een paar procenten naast zit als het over het verschil tussen die twee in kiesintenties gaat.
Ik vind zelf Groen een interessantere partij dan de sp.a overigens. Of de PVDA een interessantere partij is dan Groen weet ik niet, ze lijken me aan elkaar gewaagd. Dat Groen zakt lijkt me een slechte zaak, voor mens en milieu. Ik kan nog altijd van het tegendeel overtuigd worden, maar bij Groen lijkt me er meer aandacht te zijn voor de energiekwestie, de klimaatproblematiek, antimilitarisme, verkeersveiligheid en mogelijkheden voor basisdemocratie en meer inspraak dan bij de sp.a. Zelfs op het vlak van armoedebestrijding lijkt Groen me beter dan de sp.a. Op het vlak van aandacht voor historische problemen met marxisme-leninisme en gebrek aan democratie en basisdemocratie lijkt Groen beter dan PVDA.
Over welke kleuren goed zijn kan men discussiëren: groen (ecologie), rood (sociaal), paars (feminisme), roze (holebi) en zwart (libertair of anarchistisch). Men zou het rood van sp.a ook wel roze kunnen noemen trouwens, maar met al dan niet holebi heeft dat dan weinig te maken.
<>
In Italië waren er vorig weekend verkiezingen, en we merken een verrechtsing. De uitslag is vooral een les voor de PS denk ik. De Vijfsterrenbeweging profileert zichzelf als corruptievrije partij en dat werpt vruchten af. Bovendien voelen vele witte Italianen uit de lagere sociaal-economische klassen zich bedreigd door immigratie. Tijd om het denken over intersectionaliteit extra duidelijk te koppelen aan de discriminatie van sociaal-economische klassen.
<>
In ecologische middens gaat een boek over de tong: 'Donuteconomie', van Kate Raworth. "De economische wetenschap ligt in duigen. De financiële crisis werd niet voorspeld, laat staan voorkomen. Achterhaalde economische theorieën hebben een wereld mogelijk gemaakt waarin nog steeds extreme armoede heerst, terwijl de allerrijksten elk jaar rijker worden. Economisch handelen tast de natuur zo sterk aan dat onze toekomst gevaar loopt.
In Donuteconomie laat econoom Kate Raworth zien hoe het mainstream economische denken ons op een dwaalweg heeft gezet. Ze tekent de routekaart die ons kan leiden naar het punt waarop in de behoefte van iedereen kan worden voorzien, zonder dat dit ten koste gaat van onze planeet. Dit alles resulteert in een alternatief en innovatief economisch model voor de 21e eeuw." Ik heb haar onlangs bezig gezien in De Afspraak op Canvas en zo. Ze heeft zeker veel talent, en weet complexe zaken in eenvoudige taal uit te drukken, het beeld van een donut o.a. Dat soort pedagogische kwaliteiten komt men al te weinig tegen bij economen. Ludo De Witte schreef vorig jaar een kritische boekrecensie.
Ook Charlie interviewde onlangs Kate Raworth om meer te weten te komen over haar ideëen wat groeieconomie betreft. En brengt nu een verrassende bijdrage over Koerdistan. "Jozef Devillé trok twee jaar geleden naar Koerdistan en maakte een kortfilm over de Koerdische strijd voor democratisch confederalisme, ofwel radicale vernieuwing van politiek en maatschappij. Sarah Van Liefferinge schreef tekst en uitleg bij de beelden." De volledige kortfilm ‘No Friends But The Mountains’ en bijhorende tekst kan je hier bekijken op de site van Charlie.
Ik vind zelf Groen een interessantere partij dan de sp.a overigens. Of de PVDA een interessantere partij is dan Groen weet ik niet, ze lijken me aan elkaar gewaagd. Dat Groen zakt lijkt me een slechte zaak, voor mens en milieu. Ik kan nog altijd van het tegendeel overtuigd worden, maar bij Groen lijkt me er meer aandacht te zijn voor de energiekwestie, de klimaatproblematiek, antimilitarisme, verkeersveiligheid en mogelijkheden voor basisdemocratie en meer inspraak dan bij de sp.a. Zelfs op het vlak van armoedebestrijding lijkt Groen me beter dan de sp.a. Op het vlak van aandacht voor historische problemen met marxisme-leninisme en gebrek aan democratie en basisdemocratie lijkt Groen beter dan PVDA.
Over welke kleuren goed zijn kan men discussiëren: groen (ecologie), rood (sociaal), paars (feminisme), roze (holebi) en zwart (libertair of anarchistisch). Men zou het rood van sp.a ook wel roze kunnen noemen trouwens, maar met al dan niet holebi heeft dat dan weinig te maken.
<>
In Italië waren er vorig weekend verkiezingen, en we merken een verrechtsing. De uitslag is vooral een les voor de PS denk ik. De Vijfsterrenbeweging profileert zichzelf als corruptievrije partij en dat werpt vruchten af. Bovendien voelen vele witte Italianen uit de lagere sociaal-economische klassen zich bedreigd door immigratie. Tijd om het denken over intersectionaliteit extra duidelijk te koppelen aan de discriminatie van sociaal-economische klassen.
<>
In ecologische middens gaat een boek over de tong: 'Donuteconomie', van Kate Raworth. "De economische wetenschap ligt in duigen. De financiële crisis werd niet voorspeld, laat staan voorkomen. Achterhaalde economische theorieën hebben een wereld mogelijk gemaakt waarin nog steeds extreme armoede heerst, terwijl de allerrijksten elk jaar rijker worden. Economisch handelen tast de natuur zo sterk aan dat onze toekomst gevaar loopt.
In Donuteconomie laat econoom Kate Raworth zien hoe het mainstream economische denken ons op een dwaalweg heeft gezet. Ze tekent de routekaart die ons kan leiden naar het punt waarop in de behoefte van iedereen kan worden voorzien, zonder dat dit ten koste gaat van onze planeet. Dit alles resulteert in een alternatief en innovatief economisch model voor de 21e eeuw." Ik heb haar onlangs bezig gezien in De Afspraak op Canvas en zo. Ze heeft zeker veel talent, en weet complexe zaken in eenvoudige taal uit te drukken, het beeld van een donut o.a. Dat soort pedagogische kwaliteiten komt men al te weinig tegen bij economen. Ludo De Witte schreef vorig jaar een kritische boekrecensie.
Ook Charlie interviewde onlangs Kate Raworth om meer te weten te komen over haar ideëen wat groeieconomie betreft. En brengt nu een verrassende bijdrage over Koerdistan. "Jozef Devillé trok twee jaar geleden naar Koerdistan en maakte een kortfilm over de Koerdische strijd voor democratisch confederalisme, ofwel radicale vernieuwing van politiek en maatschappij. Sarah Van Liefferinge schreef tekst en uitleg bij de beelden." De volledige kortfilm ‘No Friends But The Mountains’ en bijhorende tekst kan je hier bekijken op de site van Charlie.
