Zullen we mei '68 vieren?
De tweede helft van de jaren zestig was zeker uniek in de geschiedenis van het Westen, maar waren we nu met links net niet bezig om minder de focus te leggen op de geschiedenis van het Westen en ons meer te richten op wat er in de rest van de wereld historisch van ontwikkelingen was? De interessante ontwikkelingen van in de jaren zestig reduceren tot het jaar 1968 of de maand mei '68 heeft een symboolfunctie, maar heeft ook zijn beperkingen. Het legt de focus op de studentenrevolte. Bij die contesterende studenten was er een interessante libertaire en progressieve onderstroom. Nogal wat studenten keerden later hun kar en zochten de mainstream op. Andere studenten hadden illusies in het autoritaire communisme van Mao, Ho Chi Minh of Che Guevara. Een filosoof als Herbert Marcuse, diegene die als filosoof wellicht het meest geassocieerd wordt met mei '68, verwachtte te veel van de rol die studenten konden spelen bij revolutionaire ontwikkelingen. Bekende '68ers als Dany Cohn-Bendit en Hugo Claus werden later bevriend met liberaal Guy Verhofstadt en kraamden minder radicale taal uit. Om maar te zeggen: laat ons mei '68 niet als rooskleuriger voorstellen dan het was. Het mag gevierd worden als historisch moment, maar laat ons niet blind blijven voor de beperkingen ervan.
Faalden de '68ers dan? Op een aantal vlakken faalden ze toch wel niet. Er wordt bijvoorbeeld een stuk vrijer met seksualiteit omgegaan dan toen, het feminisme krijgt meer aandacht en de macht van de katholieke kerk in Europa is voor een groot stuk gebroken. En er is meer inspraak nu in instellingen van onderwijs, psychiatrie,... Ook de macht van het neostalinisme is grotendeels gebroken. De Praagse lente was eveneens in 1968. 8 maanden lang was er verzet in Midden-Europa. Een oude reportage van Andere tijden toont historische beelden.
Bij de N-VA viert men nu 50 jaar Leuven Vlaams, omdat er in 1968 door de studentenrevolte ook een begin werd gemaakt met een opsplitsing van de toen onder Franstalige leiding opererende Leuvense universiteit in 2 nieuwe universiteiten: een Franstalige en een Nederlandstalige. Bij de N-VA associeert men de mei '68 beweging in zijn geheel trouwens, onterecht, wel met een individualistisch nihilisme, waar de partij met zijn identitair verhaal een antwoord op zou bieden.
Faalden de '68ers dan? Op een aantal vlakken faalden ze toch wel niet. Er wordt bijvoorbeeld een stuk vrijer met seksualiteit omgegaan dan toen, het feminisme krijgt meer aandacht en de macht van de katholieke kerk in Europa is voor een groot stuk gebroken. En er is meer inspraak nu in instellingen van onderwijs, psychiatrie,... Ook de macht van het neostalinisme is grotendeels gebroken. De Praagse lente was eveneens in 1968. 8 maanden lang was er verzet in Midden-Europa. Een oude reportage van Andere tijden toont historische beelden.
Bij de N-VA viert men nu 50 jaar Leuven Vlaams, omdat er in 1968 door de studentenrevolte ook een begin werd gemaakt met een opsplitsing van de toen onder Franstalige leiding opererende Leuvense universiteit in 2 nieuwe universiteiten: een Franstalige en een Nederlandstalige. Bij de N-VA associeert men de mei '68 beweging in zijn geheel trouwens, onterecht, wel met een individualistisch nihilisme, waar de partij met zijn identitair verhaal een antwoord op zou bieden.
