Rob Devos en het postmodernisme

Maarten Boudry heeft een nieuwe stroming gevonden om te bekritiseren. Boudry is het soort denker dat graag bekritiseert en polemiseert. Hij doet dat liever dan zelf met verhalen op de proppen te komen denk ik. Boudry houdt niet zo van positieve narratieven denk ik. Hij gaat liever voor de negatie ervan, of het nu om het kleine verhaal van het postmodernisme of de grote verhalen van Islam en Communisme gaat. De laatste tijd bekritiseert Boudry graag het postmodernistische denken, of wat hij als zodanig ervaart. Voor wie het postmodernisme weinig of niet kent, Postmodernism and the Left van Barbara Epstein is een goede inleidende tekst tot wat het Franse en het Amerikaanse postmodernistische denken inhouden.



Barbara Epstein















Postmodernisme is volgens Boudry "een losse verzameling van denkers, voornamelijk van Franse oorsprong, zoals Jean-François Lyotard, Michel Foucault en Jacques Derrida, maar bij voorbeeld ook de Amerikaanse filosoof Richard Rorty". Rob Devos kroop onlangs in de pen om Foucault te verdedigen. "Ik zal focussen op Foucault, die ik vrij goed meen te kennen. Foucault is door zijn (vooral Amerikaanse) enthousiaste lezers als postmodernist ontvangen. Maar hij zelf heeft die benaming steevast afgewezen." Devos was misschien wel één van de laatsten die me het denken van Foucault uitgebreid deed appreciëren. Ik interviewde als enthousiaste twintiger nog Rob Devos over Foucault, voor een filosofieprogramma op Radio Centraal. Maar daarna kreeg ik steeds meer de indruk dat Foucault als interessanter werd voorgesteld door Devos dan dat in werkelijkheid het geval was. Er rammelden dingen aan het werk van Michel Foucault: zijn Nietzscheaanse antihumanisme of zijn éénzijdige afwijzing van macht bijvoorbeeld. Zelf koos ik steeds meer de weg van een ecologisch humanisme en trok ik steeds meer de kaart van directe democratie, laat ons zeggen 'rechtstreekse volksmacht'. Ook psychologische empowerment begon me steeds meer wat te lijken. Het was niet te rijmen met de machtskritieken van Foucault. Er zit enig relativisme in het postmodernisme, of je er Foucault nu tot rekent of niet. Men zou trouwens ook eventueel iemand als Martin Heidegger tot de postmodernisten kunnen rekenen, of Friedrich Nietzsche. Of men zou ze als pre-postmodernisten kunnen beschouwen, die twee laatste. Rob Devos zet zich dus af tegen de kritiek op het postmodernisme van "mediagenieke intellectuelen" Maarten Boudry en Steije Hofhuis: "Of het nu klopt wat de mediagenieke intellectuelen schrijven of niet, zij lokken er een nieuw debat mee uit, en plaatsen zichzelf minstens in de kijker. Guy Debord heeft over de spektakelmaatschappij interessante zaken opgemerkt, maar wellicht is Debord ook al zo’n verderfelijke postmodernist?" Het zou wat te gek voor woorden zijn denk ik, om ook Debord postmodernist te noemen. Hij was voorstander van revolutie en "het grote verhaal", met zeer veel interesse in radencommunisme.

Popular posts from this blog

Oekraïne, een jaar later (4)

Het belang van de hoofddoekenkwestie

Oekraïne, een jaar later (2)