Werklozen en het neo-conservatisme van de N-VA
De N-VA wordt misschien wel de grootste partij in Vlaanderen op 13 juni. Volgens een recente peiling zou dat in elk geval gebeuren. In die peiling is de partij van Bart De Wever een stuk groter dan de CD&V.
Die CD&V probeert zich momenteel te ontdoen van zijn uitgesproken conservatief imago door mensen als Marianne Thyssen (ja, een vrouw) en Rik Torfs (ja, een katholieke BV die zichzelf nog enigszins wil relativeren) als kopstukken naar voor te schuiven.
De N-VA zou wel eens de Vlaamsgezinde conservatieve kiezers meer kunnen aanspreken, in een regio waarin het katholicisme met de dag minder invloedrijk wordt. Bart De Wever (hét gezicht van de N-VA) staat voor veel van wat men in Vlaanderen belangrijk vindt : het behoudsgezinde denken, het respect voor Vlaanderen en zijn “cultuur”, de familiewaarden. Andere, linksere dingen zijn voor De Wever weinig of niet belangrijk : gezondheid, zelfbeschikking, voor beide partners bevredigende seksualiteit, waardevolle ontspanning, milieu... en zeker niet internationalisme of bestrijding van armoede buiten Vlaanderen en Europa.
Waar de N-VA voor staat is weinig bekend. Vermits het een partij is die tot voor kort tot de kleintjes in het partijlandschap behoorde, werd de aard ervan tot nog toe nauwelijks uitgespit. Dat voordeel heeft De Wever. Men weet nog niet goed waar zijn partij voor staat, ook al omdat die tot nog toe weinig beleidsverantwoordelijkheid heeft willen dragen.
Het wordt echter steeds duidelijker dat de N-VA in grote mate staat voor een behoud van de oude maatschappelijke invulling van arbeid en vrije tijd, want eigenlijk komt de partij zijn visie hier op neer : de man verdient vooral de centen of moet dat in elk geval doen, de vrouw wordt weinig gewaardeerd voor haar arbeid als die huishoudelijk van aard is of met de opvoeding van kinderen te maken heeft, wie wil studeren buiten het reguliere onderwijscircuit krijgt ook minder kansen dan voorheen want zelfstudie wordt in de praktijk nog minder gewaardeerd dan nu.
De N-VA stigmatiseert dus de werkloze vrouwen (en werkloze mannen) en gaat voor een "echt activeringsbeleid", waarbij de werkloze intensief begeleid en indien nodig bijgeschoold wordt in functie van een nieuwe job. Met andere woorden.. de mensen die werkloos zijn maar hun vrije tijd op een nuttige manier invullen zullen minder ruimte krijgen van de N-VA dan nu.
“Werkzoekenden die langer dan een jaar werkloos zijn, worden geholpen met een loonkostpremie voor werkgevers uit de privésector die zulke werkzoekenden in dienst nemen. Na twee jaar krijgen werkzoekenden de garantie op een tijdelijke werkervaring in de non-profitsector en de (semi)publieke sector.” (De Standaard)
Danny Pieters, kandidaat op de N-VA-senaatslijst, legt uit waarom : "We willen een nieuw evenwicht tussen rechten en plichten van werkzoekenden door toe te zien op de werk- en opleidingsbereidheid van werklozen." Wie niet ingaat op “een passende vacature of beroepsopleiding”, verliest dan ook het recht op een uitkering.
Verwijzend naar het arbeidsmarktbeleid van federaal minister van Werk Joëlle Milquet (cdH), zegt Pieters volgens De Standaard “dat een werkloosheidsuitkering geen eeuwig verworven recht mag zijn, maar in de tijd beperkt moet zijn”.
Volgens N-VA-voorzitter Bart De Wever is er zelfs niets dat nog werkt vandaag. “Of het nu gaat over migratiebeleid, justitie of arbeidsmarkt, telkens stoten we op dezelfde problemen. Je moet al ziende blind zijn om niet te beseffen dat een staatshervorming nu echt nodig is”. En, zegt De Wever, “zoals het nu gaat, heeft het geen enkele zin om nog in een federale regering te stappen zonder staatshervorming” tenzij we “gegarandeerd naar een grote hervorming kunnen gaan”.
De Wever verwacht dus alle heil van een grote staatshervorming of een nieuwe Vlaamse staat. De man is zeer ontgoocheld in de werking van de Belgische staat omdat die niet tegemoet komt aan het wereldbeeld van De Wever, waarin staatsmanschap in grote mate de problemen die er in een land zijn kan en moet oplossen, zelfs als die van sociaal-economische aard zijn.
Bart De Wever probeert zich in grote mate populair te maken door Vlaamse zekerheden te koesteren en af te geven op Franstaligen. Hij wil ook de geschreven en gesproken vormen van taal en cultuur in Vlaanderen in grote mate afschermen van niet-Vlaamse en niet-Westerse invloeden. En daarom is het in de verf zetten van de Vlaamse natie en zijn symbolen zo belangrijk voor hem.
Als de N-VA op 13 juni de grootste partij van Vlaanderen wordt, en LDD of VB zware klappen krijgen (wat ook in de lijn van de verwachtingen ligt), staat de deur open voor een herstel van de Volksunie zoals we die in de jaren zestig en zeventig kenden. Alleen zal die partij niet Volksunie heten maar N-VA, en door een toestroom van de in LDD en VB ontgoochelde zeer rechtse mensen, wel eens in een zeer rechtse richting kunnen evolueren.
Die CD&V probeert zich momenteel te ontdoen van zijn uitgesproken conservatief imago door mensen als Marianne Thyssen (ja, een vrouw) en Rik Torfs (ja, een katholieke BV die zichzelf nog enigszins wil relativeren) als kopstukken naar voor te schuiven.
De N-VA zou wel eens de Vlaamsgezinde conservatieve kiezers meer kunnen aanspreken, in een regio waarin het katholicisme met de dag minder invloedrijk wordt. Bart De Wever (hét gezicht van de N-VA) staat voor veel van wat men in Vlaanderen belangrijk vindt : het behoudsgezinde denken, het respect voor Vlaanderen en zijn “cultuur”, de familiewaarden. Andere, linksere dingen zijn voor De Wever weinig of niet belangrijk : gezondheid, zelfbeschikking, voor beide partners bevredigende seksualiteit, waardevolle ontspanning, milieu... en zeker niet internationalisme of bestrijding van armoede buiten Vlaanderen en Europa.
Waar de N-VA voor staat is weinig bekend. Vermits het een partij is die tot voor kort tot de kleintjes in het partijlandschap behoorde, werd de aard ervan tot nog toe nauwelijks uitgespit. Dat voordeel heeft De Wever. Men weet nog niet goed waar zijn partij voor staat, ook al omdat die tot nog toe weinig beleidsverantwoordelijkheid heeft willen dragen.
Het wordt echter steeds duidelijker dat de N-VA in grote mate staat voor een behoud van de oude maatschappelijke invulling van arbeid en vrije tijd, want eigenlijk komt de partij zijn visie hier op neer : de man verdient vooral de centen of moet dat in elk geval doen, de vrouw wordt weinig gewaardeerd voor haar arbeid als die huishoudelijk van aard is of met de opvoeding van kinderen te maken heeft, wie wil studeren buiten het reguliere onderwijscircuit krijgt ook minder kansen dan voorheen want zelfstudie wordt in de praktijk nog minder gewaardeerd dan nu.
De N-VA stigmatiseert dus de werkloze vrouwen (en werkloze mannen) en gaat voor een "echt activeringsbeleid", waarbij de werkloze intensief begeleid en indien nodig bijgeschoold wordt in functie van een nieuwe job. Met andere woorden.. de mensen die werkloos zijn maar hun vrije tijd op een nuttige manier invullen zullen minder ruimte krijgen van de N-VA dan nu.
“Werkzoekenden die langer dan een jaar werkloos zijn, worden geholpen met een loonkostpremie voor werkgevers uit de privésector die zulke werkzoekenden in dienst nemen. Na twee jaar krijgen werkzoekenden de garantie op een tijdelijke werkervaring in de non-profitsector en de (semi)publieke sector.” (De Standaard)
Danny Pieters, kandidaat op de N-VA-senaatslijst, legt uit waarom : "We willen een nieuw evenwicht tussen rechten en plichten van werkzoekenden door toe te zien op de werk- en opleidingsbereidheid van werklozen." Wie niet ingaat op “een passende vacature of beroepsopleiding”, verliest dan ook het recht op een uitkering.
Verwijzend naar het arbeidsmarktbeleid van federaal minister van Werk Joëlle Milquet (cdH), zegt Pieters volgens De Standaard “dat een werkloosheidsuitkering geen eeuwig verworven recht mag zijn, maar in de tijd beperkt moet zijn”.
Volgens N-VA-voorzitter Bart De Wever is er zelfs niets dat nog werkt vandaag. “Of het nu gaat over migratiebeleid, justitie of arbeidsmarkt, telkens stoten we op dezelfde problemen. Je moet al ziende blind zijn om niet te beseffen dat een staatshervorming nu echt nodig is”. En, zegt De Wever, “zoals het nu gaat, heeft het geen enkele zin om nog in een federale regering te stappen zonder staatshervorming” tenzij we “gegarandeerd naar een grote hervorming kunnen gaan”.
De Wever verwacht dus alle heil van een grote staatshervorming of een nieuwe Vlaamse staat. De man is zeer ontgoocheld in de werking van de Belgische staat omdat die niet tegemoet komt aan het wereldbeeld van De Wever, waarin staatsmanschap in grote mate de problemen die er in een land zijn kan en moet oplossen, zelfs als die van sociaal-economische aard zijn.
Bart De Wever probeert zich in grote mate populair te maken door Vlaamse zekerheden te koesteren en af te geven op Franstaligen. Hij wil ook de geschreven en gesproken vormen van taal en cultuur in Vlaanderen in grote mate afschermen van niet-Vlaamse en niet-Westerse invloeden. En daarom is het in de verf zetten van de Vlaamse natie en zijn symbolen zo belangrijk voor hem.
Als de N-VA op 13 juni de grootste partij van Vlaanderen wordt, en LDD of VB zware klappen krijgen (wat ook in de lijn van de verwachtingen ligt), staat de deur open voor een herstel van de Volksunie zoals we die in de jaren zestig en zeventig kenden. Alleen zal die partij niet Volksunie heten maar N-VA, en door een toestroom van de in LDD en VB ontgoochelde zeer rechtse mensen, wel eens in een zeer rechtse richting kunnen evolueren.
